“We zouden een standbeeld moeten oprichten
voor de stilte”.
~Thomas Carlyle

 

 

 

Het is alweer een week geleden, het conflict met haar, en nog staat het me helder voor de geest.

Ineens is er afstand, vervolgens de irritatie, dan schichtige blikken, het optrekken van wenkbrauwen, reacties over en weer, steeds sneller, staccato slagen van woorden die in een ogenblik oplaaien tot HET conflict. Verbluft kijk ik haar aan en ik val stil.

Zij praat hard en ik zie haar gebaren, de handen fladderen driftig rond haar lichaam. Ik val stil en de woorden komen gedempt bij me binnen. Ze raken me niet minder, maar ik voel naast gekwetstheid nog iets anders.

 

Woordloze verbinding

Blijdschap! Ik voel blijdschap. Ik zeg niets terug, zowel de stilte als de woorden bestaan naast elkaar. De neiging om mezelf te verdedigen voel ik maar ik ben zo verbluft door de kracht van mijn stilte dat de woorden uitblijven.

Zij raast nog even door en dan valt ook zij stil. We staan woordeloos tegenover elkaar en kijken. Wat er gezegd is klinkt na, keer op keer, als een echo steeds zachter, en sterft dan uit. Wat overblijft is de stilte die ons op een troostende manier bindt. Hoe lang dit heeft geduurd weet ik niet, maar net zo plotseling als HET conflict verschijnt verdwijnt het ook weer. Alsof het nooit heeft bestaan.

 

Stilte

Nu, een week later, zo vlak voor Kerst komt dit voorval weer in mijn gedachten. Het conflict houdt me niet meer bezig maar wel wat de stilte in mij teweeg bracht. Ik tast de contouren af, waar begint en waar eindigt zij? Zo tastbaar en voelbaar aanwezig heb ik haar nooit eerder ervaren in contact met een ander. Alsof de stilte een entiteit is in zichzelf, met massa en ruimte. En dus ook met contouren en een omvang.

Stilte voel ik vaak als een grondtoon in mezelf die verwant is aan dezelfde grondtoon van Zijn in de natuur, in dieren, in andere mensen, in de dingen zelfs. Stilte als Zijn. Ja dat is wat me heeft getroffen in het conflict! Het onmiddellijke gezamenlijke Zijn waarin de stilte ons samenbracht. Er is geen stilte gevállen, zij heeft ons omringd en schoongewassen. Weer voel ik blijdschap.

 

Tijd van inkeer

Kerst is voor mij de tijd van naar binnen gaan en wachten op de terugkeer van het licht na de donkerste nacht. Een tijd van stilte. De tientallen kaarsen steek ik aan in mijn woonkamer. Ik begroet de stilte, als een vriend die naast me op de bank komt zitten. Of liever, zijn armen om me heen slaat. Wonderlijk vertrouwd en wonderlijk samen.

Zijn contouren tast ik weer af terwijl die van mij verdwijnen.

 

 

Wat is jouw relatie met stilte?
En welke plaats heeft ze in jouw leven?

Behoefte aan meer stilte?
Kijk dan eens op Kunst van Vertragen